ՄԵՂԱ
Ես այն եմ, ինչպես եղա.
Սասունցի մի որբ տղա,
Արածիս համար կյանքում
Չասացի երբեք` մեղա:
Պաշտոնին, փառքին, գովքին
Անհաղորդ, հեռու եղա,
Չարածիս համար կյանքում
Չասացի երբեք` մեղա:
Իմ սրտի հևքն ու երգը
Իմ երկրի համար եղավ,
Չարեցի մի բան կյանքում,
Որ գոռամ` մեղա, մեղա:
Պալատի երգիչ չեղա,
Միշտ հողին մոտիկ եղա,
Սիրեցի միայն նրանց,
Ով բռնեց փոցխ ու եղան:
Բայց վերուստ տրված բախտիս
Տարաժամ շուտ ձյուն տեղաց,
Ես կանաչ հովտում կորած
Զեփյուռի նման եղա:
Չարենցի, Շիրազի հետ
Նստեցի քեֆի սեղան,
Ներեցի բոլոր նրանց
Ով իմ դեմ կործան եղավ:
Հին կյանքը փուշ ու սեզ էր,
Իմ ապրած օրը կես էր,
Ոչ պարտք մնաց, ոչ՝ մեղա,
Իմ ամպն ու շողքը էս էր:
Խինդս դուրս, ցավս ներս էր,
Երգածս սրտիս պես էր.
Փակված է ամեն հաշիվ,
Ինչ որ եղա` էս էր:
1970
Կարելի է ասել, միայն այսօր առավոտ բացահայտեցի ինձ համար Խաչիկ Դաշտենց գրողին: Իհարկե, դպրոցում անցել ենք նրա ստեղծագործությունները, բայց հեղինակներից շատերը այդպես էլ մնում են դպրոցի պատերի ներսում: Ուշադրություն չդարձրեցի, թե ռադիոյի որ ալիքով կամ ինչ առիթով էին մեջբերում նրա այս բանաստեղծության վերջին քառյակը, բայց և՛ արտասանությունը, և՛ խոսքերը չափազանց մեծ ազդեցություն գործեցին: Սեփական հոգին ամբողջությամբ թղթին հանձնած գրողի բառեր են և, երևի հենց այդ է գրավողը տվյալ աշխատանքի մեջ, հատկապես, իհարկե, վերջին տողերի մեջ:
ReplyDelete