— Ղարիբ ուլ վի՞ր տուն կա, ղարիբ ու՜լ...
Լեռներում իջնում է երեկոն:
Ծառերի ստվերներն երկարում
Կալերից ելնում են տանիքներ,
Լցվում են ձորերը, օրորվում։
Այստեղ մի գետակ է փրփրում,
Իսկ այնտեղ կարկաչում է մի ուղխ,
Լեռն ի վար նախիրն է բառաչում։
Արածում ու իջնում դեպի գյուղ։
Ու դանդաղ, գերանդիքն ուսերին,
Սարերի հովընկա կողերով
Հնձվորներն են գալիս դաշտերից
Արծաթված վերջին շողերով։
Կոլխոզի ջրաղացպանն է հոգնած
Կիսամութ արտերով տուն դառնում,
Լեռնային կեռումեռ կածանով
Փոստատարն է ձիով բարձրանում։
Գյուղի հոտն է ծաղկած արոտից
Խմբերով տարածվում բակից բակ,
Մութի մեջ գառներն են թռչկոտում,
Ուլերն են փայլփլում հանց լուսնյակ։
Ա՜խ, որքան ծանոթ են կանչերը
Ու չկա մի շշուկ անիրավ,
Տաք թոնրից հարիսան է հանում
Իմ տատը՝ ահագին մի պառավ։
Լայն բակում միասին բոլորած
Ընթրում է մի ռանչպար ընտանիք,
Ու հանկա՜րծ, գոմից դուրս փախչելով,
Մի ուլ է մագլցում մեր տանիք։
Քիչ հետո լռում է ամեն ձայն,
Բայց ահա, անցնելով դռնե դուռ,
Գառնարածն է կանչում մութի մեջ.
— Ղարիբ ուլ վի՞ր տուն կա, ղարիբ ու՜լ…
Նայում եմ ես արբած այդ կանչով,
Պատի տակ իմ պապն է ննջում ծեր.
Նայու՜մ եմ… քարափի ետևից
Լուսնյակն է բարձրանում դեպի վեր։
1945
No comments:
Post a Comment