ՉԱՐեՆՑԻՆ
Քեզ սիրեցի, և իմ սերը դարձավ մորմոք,
Եվ իմ սերը դարձավ վախ,
Իմ սրտում կար մի երկնային երգի որոտ,
Բայց դարձա լուռ, գլխակախ։
Հավատում եմ, հավատում, որ կգա մեծ
Քո հարության օրն արդար,
Եվ դու նորից հաղթանակով կհառնես,
Եվ ոսոխդ կընկնի վար։
Որքա՜ն մարդիկ պիտի փութան ամբիոններ՝
Առաջինը հուզվելով,
Եվ անիծյալ իրենց անցյալը օծեն
Հիշատակիդ լույսերով։
Բայց մենք կգանք դահլիճներով խուռներամ
Ու քայլերով անվհատ,
Եվ քո բոլոր դահիճներին ոճրագործ
Պիտի զարկենք պատեպատ։
Եթե նույնիսկ ես չհասնեմ այդ օրվան,
Եթե մնամ կես ճամփին,
Վաղվա փառքիդ շքամուտքով ներս կգամ,
Աշակերտի պես անբիծ։
1939
No comments:
Post a Comment